Από το χειμώνα του 2010 που «ξεκίνησα» και γω με τη σειρά μου την ενασχόληση με τα … κοινά, έβλεπα να ξεπηδούν από παντού κινήματα χωρίς (δυστυχώς) μεγάλη δυναμική!
Μα γιατί; Τι χρειάζεται ο κόσμος για να ξυπνήσει; Καταστρέφεται το παρόν μας, υποθηκεύεται το μέλλον μας, το μέλλον των παιδιών μας, ξεπουλάνε την πατρίδα μας.
Και ξαφνικά το μεγάλο μπαμ, οι Αγανακτισμένοι. Η εκδήλωση στο facebook σε λίγες μόνο ώρες να αριθμεί ήδη κάποιες χιλιάδες άτομα . Να μεταδίδεται και από την τηλεόραση. Έκπληξη και καχυποψία.
Αρχικά από περιέργεια και με μια κρυφή ελπίδα ότι «ξεκίνησε», κατευθύνθηκα και γω την 25η Μαΐου στην πλατεία. Με μεγάλη μου χαρά είδα χιλιάδες κόσμο. Κόσμο αχρωμάτιστο, κόσμο ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ χαμογελαστό να σχηματίζει πηγαδάκια, να γνωρίζει τον διπλανό του. Ναι, σίγουρα το πρώτο βήμα είχε γίνει…
Τις επόμενες μέρες, χρησιμοποιώντας τον ακρογωνιαίο λίθο της άμεσης δημοκρατίας, τις λαϊκές συνελεύσεις, ανακαλύπταμε τη συλλογικότητα και το συν-αποφασίζειν. Τελικά, μέγιστο λάθος να τους αφήνεις να αποφασίζουν για σένα χωρίς εσένα…
Σήμερα, σχεδόν ένα μηνά μετά, ακόμα στις πλατειές, με τα γεγονότα να τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα, να μας ξεπερνούν, ακόμη βλέπω τα ιδία χαμογελαστά και κουρασμένα πλέον πρόσωπα, να παλεύουν για έναν κοινό σκοπό. Τη δυνατότητα να έχουμε μέλλον.
Την θέση της καχυποψίας στα μάτια μου την πηρέ η ελπίδα. Ελπίδα ότι τελικά ίσως μπορέσουμε να καταφέρουμε κάτι. Ότι ίσως μπορούμε εμείς από τις πλατειές να διορθώσουμε λάθη 35 χρονών…
Vicky
Μα γιατί; Τι χρειάζεται ο κόσμος για να ξυπνήσει; Καταστρέφεται το παρόν μας, υποθηκεύεται το μέλλον μας, το μέλλον των παιδιών μας, ξεπουλάνε την πατρίδα μας.
Και ξαφνικά το μεγάλο μπαμ, οι Αγανακτισμένοι. Η εκδήλωση στο facebook σε λίγες μόνο ώρες να αριθμεί ήδη κάποιες χιλιάδες άτομα . Να μεταδίδεται και από την τηλεόραση. Έκπληξη και καχυποψία.
Αρχικά από περιέργεια και με μια κρυφή ελπίδα ότι «ξεκίνησε», κατευθύνθηκα και γω την 25η Μαΐου στην πλατεία. Με μεγάλη μου χαρά είδα χιλιάδες κόσμο. Κόσμο αχρωμάτιστο, κόσμο ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ χαμογελαστό να σχηματίζει πηγαδάκια, να γνωρίζει τον διπλανό του. Ναι, σίγουρα το πρώτο βήμα είχε γίνει…
Τις επόμενες μέρες, χρησιμοποιώντας τον ακρογωνιαίο λίθο της άμεσης δημοκρατίας, τις λαϊκές συνελεύσεις, ανακαλύπταμε τη συλλογικότητα και το συν-αποφασίζειν. Τελικά, μέγιστο λάθος να τους αφήνεις να αποφασίζουν για σένα χωρίς εσένα…
Σήμερα, σχεδόν ένα μηνά μετά, ακόμα στις πλατειές, με τα γεγονότα να τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα, να μας ξεπερνούν, ακόμη βλέπω τα ιδία χαμογελαστά και κουρασμένα πλέον πρόσωπα, να παλεύουν για έναν κοινό σκοπό. Τη δυνατότητα να έχουμε μέλλον.
Την θέση της καχυποψίας στα μάτια μου την πηρέ η ελπίδα. Ελπίδα ότι τελικά ίσως μπορέσουμε να καταφέρουμε κάτι. Ότι ίσως μπορούμε εμείς από τις πλατειές να διορθώσουμε λάθη 35 χρονών…
Vicky
