Τρέμω στην ιδέα πως για πολλά χρόνια η γενιά μου και ίσως και η επόμενη γενιά απο τη δική μου, θα έχει τα μάτια καρφωμένα στο χώμα.
Ετσι μάθαμε να πορευόμαστε δεκαετίες τώρα.
Επαναπαυθήκαμε στις δάφνες των προηγούμενων. Είχαν κατακτήσει νομίζαμε την ελευθερία. Είχαμε κεκτημένα και δεδομένα όσα αυτοί κέρδισαν.
Κι εμεις;
Εμείς τι κάναμε;
Εμείς αποστασιοποιηθήκαμε και βλέπαμε τα δρώμενα σαν ιστορικό ντοκυμαντέρ.
Κόβαμε μαχαίρι ότι μας χάλαγε τα γούστα.
Αφήσαμε να βγάλουνε την ιστορία μας σε πλειστηριασμό και εμείς παρακολουθούσαμε αμέτοχοι.
Το μόνο που μας ένοιαζε ήταν η τσέπη μας, η προσωπική μας ευμάρεια.
Ντρεπόμασταν να προφέρουμε τη λέξη Πατρίδα. Κιοτέψαμε!
Εμείς, εμείς φταίμε για την κατάντια αυτού του τόπου, που φως δεν είδε ποτέ, παρ' ότι τον λούζει άπλετα ο ήλιος.
Εμείς πιστεύαμε τα λαμόγια!
Εμείς τους δίναμε αξία!
Εμείς τους εκλέγαμε!
Εμείς τους διατηρούμε και τώρα!
Δε γίναμε ποτέ αλυσίδα παρά μόνο κρίκοι ξεχωριστοί.
Γίναμε ένας λαός πλαδαρός και αυτούς τους βόλευε και τους βολεύει τώρα ακόμα πιο πολύ.
Πιστέψαμε στη Δημοκρατία που μας ''σέρβιραν'' αλλά ξεχάσαμε ότι για να υφίσταται αυτή, πρέπει τα έδρανα της βουλής να είναι μεσοτοιχία με τα κελιά των φυλακών.
Μας κλέβανε και εμείς για τα μικρά προσωπικά μας οφέλη δεν μιλούσαμε, δεν απαιτούσαμε, αλλά τους επιβραβεύαμε και αυτοί συνέχιζαν να κλέβουν και να βιάζουν ότι δεν έχει φωνή.
Μας πούλησαν και εμείς τους επικροτήσαμε και τους είπαμε συνεχίστε!
Κι αυτοί συνεχίζουν να πουλάνε τις ζωές μας, τις ελπιδες μας, τα όνειρά μας, το μέλλον μας, το μέλλον των παιδιών μας, την υπόλειψή μας, την υπερηφάνεια μας, την Πατρίδα μας!
Είμαστε μια χώρα σκλαβωμένη σε υπο κατοχή συνθήκες.
Μας εξαγόρασαν και μας εξαγοράζουν.
Μόνο αν πάψουμε να κυνηγάμε τα προσωπικά μας μικροοφέλη, μόνο αν οι ξεχωριστοί κρίκοι γίνουν αλυσίδα, μόνο τότε μπορούμε να ελπίζουμε, πως θα παραδώσουμε ένα καλύτερο αύριο στα παιδιά μας.
Ας θυμηθούμε επιτέλους τίνος απόγονοι είμαστε!
Τί θα έκαναν στις μέρες μας ο Λεωνίδας. ο Κολοκοτρώνης. ο Καραισκάκης;
Θα παρακολουθούσαν αμέτοχοι;
Θα επέτρεπαν αυτό τον εξευτελισμο;
Η μήπως θα παραιτούνταν προφασιζόμενοι ότι είναι δύσκολο να πετύχεις ένα εγχείρημα απελευθέρωσης με τη δικαιολογία ότι 'είμαστε λίγοι';
Τί πάθαμε μωρέ;
Πώς μας κατάντησαν έτσι;
Που είναι η Ελληνική ψυχή;
Η Ελληνική Λεβεντιά;
Την ανταλλάξαμε με αυτά που σήμερα θεωρούνται ''αγαθά'' και φοβόμαστε μη τα χάσουμε;
Πόση εξαθλίωση ακόμη αντέχει η ''καμπούρα μας'' ;
Τί φοβόμαστε ;
Μη χάσουμε τα ξεροκόμματα που μας πετάνε;
''Με δανεικά σπίτι δεν γυρίζει'' έλεγαν οι παλιοί!
Μας διατηρούν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας και επενδύουν στο φόβο μας.
Το κόλπο έχει πιάσει αλλά εως πότε;
Τι περιμένουμε;
Μεσσίας δεν πρόκειται να έρθει, εμείς είμαστε αυτοί που πρέπει να τους σιχτιρίσουμε!
Ας αφήσουμε το ''εγώ'' στην άκρη κι ας πιάσουμε το ''εμείς'' και τότε ίσως οι δρόμοι να γεμίσουν και πάλι απο φωνές διεκδίκησης και τα λαμόγια της εξουσίας να τρέχουν να κρυφτούν!!
Τότε ΕΜΕΙΣ θα είμαστε εκεί και οι καρδιές μας θα χτυπούν έντονα γεμάτες ελπίδα και προσμονή για καλύτερες μέρες!
Τότε σίγουρα ''το αύριο θα έρθει''!!!
Ελένη Κ.
